Mijn BMW 2002tii Touring is eindelijk klaar! Het moeilijkste project dat ik ooit gedaan heb, zit erop. Hoge toppen en diepe dalen. Ik doe dit echt NOOIT meer. Maar ik heb er ook heel veel van geleerd en ook echt genoten van het proces. Hieronder lees je wat ik ervan opgestoken heb.

Diepe kennis

Mijn auto heb ik echt tot het allerlaatste schroefje uit elkaar gehaald. Ik ben nu echt niet ineens de expert die alles weet over mijn auto maar ik ben wel heel diep gegaan.

Dat is iets waar ik in veel van mijn werk al lang niet aan toe gekomen ben. En ik denk met mij velen. Heel veel mensen verrichten werk waarvan ze niet meer weten hoe het ECHT werkt. Denk aan: ‘de cloud’, algoritmes of machine learning. Het is een grote verrijking om eens een keer iets echt tot op de bodem uit te zoeken. Ik kan het iedereen aanraden.

Goed uitgeruste werkplek

Toen ik mijn project starte had ik nauwelijks gereedschap. Ik had geen bouten en moeren als reservevoorraad. Als je dan iets wilt maken loop je de hele tijd vast. Je komt nauwelijks vooruit. Toen ik mijn project begon, heb ik eerst een werkbank en een gereedschapsbord gemaakt.

Ik kom nog heel vaak bij bedrijven waar dat ook geldt. Dan is er bijvoorbeeld geen software om normale screenshots te maken. Of erger nog, mensen mogen zelf niets installeren om productiever te kunnen zijn. Zodat ze de moed dus maar opgeven.

Het is zo veel waard om de werkplaats op orde te hebben. Dit geld voor een garage maar ook voor een kantoor. Dat is echt zo veel efficiënter en geeft ook gewoon arbeidsvreugde.

Klant is koning

Zowel bij de autospuiter als bij de airconditioningspecialist heeft mijn auto ruim een jaar gestaan. Dat is lang… echt veel te lang. Je kunt een keer pech hebben maar 2 keer?

Een oldtimer zit vaak in het hobby circuit. Iedereen wilde graag helpen: Wat een gaaf project! Kom de auto maar brengen!

Maar uiteindelijk krijg je gewoon een rekening voor een serieus bedrag. Ik had me in beide gevallen echt meer als klant moeten opstellen. Nu heb ik me opgesteld als liefhebber en zou mijn auto tussendoor gedaan worden als er even een gaatje in de planning valt. Alleen valt dat gat nooit waardoor mijn auto nooit gedaan werd.

Als ik dit opnieuw zou doen dan zou ik van te voren duidelijke afspraken maken. Voordat ik de auto breng. Als afspraken dan keer op keer niet nagekomen worden dan moet ik ook een keer echt zeggen dat de grens bereikt is. En de auto weghalen.

Dat vind ik moeilijk. Vooral vanwege het enthousiasme van iedereen en de hulp die ik ter plekke vaak kreeg bij het afbouwen van de auto. Zo mocht ik alle gereedschappen en de brug gebruiken in de werkplaats. Best fijn om bijvoorbeeld een versnellingsbak op de brug in een garage te plaatsen in plaats van op je rug op een betonnen vloer.

Maar na maanden tevergeefs wachten op enige activiteit moet je soms ook gewoon zeggen dat het genoeg is. Een dikke les voor mij.

Vriendschap

Door mijn project heb ik veel mensen leren kennen waar ik nu nog steeds contact mee heb. Het zijn bijna allemaal mensen die ik in mijn normale netwerk niet zou ontmoeten. En dat is een ontzettende verrijking.

Uiteraard gaat het vaak over ‘de auto’ of het uitvoeren van een reparatie waar een paar extra handen erg handig voor zijn. Maar we helpen elkaar ook met schilderen of een keer iets vervoeren. Het is dus echt wel meer dan alleen sleutelen aan de auto geworden. Daar ben ik ontzettend blij mee.

De kracht van het netwerk

Tijdens zo’n project kom je enorm veel dingen tegen waar je zelf geen oplossing voor hebt. Dan is het geweldig dat er Facebook groepen zijn waar je vaak direct antwoord en hulp krijgt. Zo kun je verder en blijft er voortgang.

Het is ook een geweldige manier om onderdelen te vinden. De meeste oldtimerbezitters hamsteren onderdelen. En hebben dan al snel wel een keer wat over om aan jou te verkopen. Vaak voor redelijke prijzen.

Soms is het ook gewoon even fijn om je frustratie te delen als er weer een bout afbreekt of je weer een onderdeel zoekt. Dat lucht dan gewoon op.

Zelfkennis

Ik heb echt doorzettingsvermogen. Dat wist ik al wel maar dit is mijn langste project ooit. Met heel veel tegenslagen. Er zijn tijdens zo’n lang project echt honderden momenten waarop anderen hadden gedacht… ik kap er mee. Maar ik dus niet. Ondanks 2 hele jonge kinderen waarvan 1 tijdens dit project geboren is.

Ik ben geen techneut. Nu nog steeds niet. Er zijn mensen waarover anderen zeggen: wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen maken. Maar zo ben ik niet, helaas. Maar waar een wil is, is een weg. En veel kun je gewoon leren. Het duurt dan langer maar geeft veel voldoening als het toch lukt.

Nog meer waardering voor makers

De afgelopen jaren gaat alle waardering uit naar mensen die alleen met hun hoofd werken. Dat zijn de mensen die carrière maken en het grote geld verdienen.

Tijdens dit project heb ik bijna alleen maar gewerkt met mensen die voornamelijk werken met hun handen. Maar voor zo’n oude auto is niets meer standaard plug & play. Er is geen stekker die je erin kunt steken om uit te lezen wat er aan de hand is.

Er komt dus ook echt heel veel onderzoek en denkwerk bij kijken. Ik heb ontzettend veel leuke en hulpvaardige mensen ontmoet die vaak direct een goede oplossing wisten voor een probleem waar ik zelf niet uit kwam. Ze verzonnen de oplossing uit kunde, ervaring of gewoon keihard onderzoek. Dat is ontzettend inspirerend en hier zou best wat meer waardering voor mogen zijn.

Hoe nu verder? Een nieuwe uitdaging zoeken

Mijn auto is klaar. Er moet echt nog wel wat gebeuren maar hij kan rijden, remmen en mag de weg op. Ik ben er super trots op. Ik heb zin om weer ergens aan de slag te gaan. Ik ga de komende tijd naar een goede nieuwe uitdaging zoeken. Dus weet je iets uitdagends voor mij? Laat het dan zeker even weten.

Vond je dit interessant?

Ontvang automatisch een mailtje wanneer er een nieuw artikel wordt geplaatst. Je e-mailadres wordt alleen hiervoor gebruikt.

Je e-mailadres: Abonneren